Uyanmıştım ve kendimi çok hafif hissediyordum.Hazelim nerde dedim gülümseyerek,onu kollarıma almak için çok beklemiştim ve sonunda o gün gelmişti.Hazelimi kollarıma almam ve hastaneden çıkmamız tam 17 günümüzü aldı.Neler olmuştuda böyle olmuştu?Üzgündüm,hemde çok.Detaylı anlatılmadan geçiştirilmişti doğumda olanlar sadece mucize bir bebekti Hazelim.Onu ilk gördüğüm an tam bir yıkım olmuştu,kendimi sıkıyordum ama engel olamıyordum hıçkırıklarıma.Makinelere bağlı küvezin içinde yaşama direniyordu ve kazanmıştıda.O benim Hazelimdi.O gün başladı bizim uzun ve zorlu yolculuğumuz.(10.11.2009)
Herşey normal gibi görünüyordu ama öyle değildi.Uykusuz geçen geceler,ağlama krizleri,yay gibi kasılmalar hiçbiri normal değildi.4 aylıkken gittiğimiz nörolog Hazelimde motor geriliği olduğunu söyledi.O neydi?Nasıl bişiydi?Geçicekmiydi zamanla?Sorular boğazımda düğümlendi kaldı....
6 aylıkken yine gidildi aynı nöroloğa,bu sefer EEG istendi,ultrason istendi.Ama sonuç olarak yeni bir teşhis konulmadı.Fizik tedaviye başlandı ve yaptığım araştırmalar sonucunda Hazelimin teşhisini ben koydum Serebral Palsi.Yeni bir nörolog bulundu ve sordum; Hazelim spastikmi doktor bey?
Eve geldiğimde doktorun söyledikleri kulaklarımda çınlıyordu.''Serebral palsi olabilirde olmayabilirde.''Olmasın,olmasın,olmasın diye ağlıyarak tur atıyordum evin bahçesinde.Aslında biliyordum olduğunu.Doktor net söylemesede ben emindim.Çünkü çok araştırmıştım,çok okumuştum Hazelimin bütün semptomları uyuyordu.
Uzun ve zorlu yolculuğumuz netlik kazanmıştı.
Seni seviyorum Hazelim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder