izliyorum onu hayran hayran...nasilda mutlu oynuyor oyuncaklariyla.Oturabilmenin verdigi bir mutuluk bu.Bakiyor bana "bak anne yapabiliyorum" bakisi bu.Yanina oturup devam ediyoruz oynamaya.Cok caba verdi Hazelim...ben bazen yoruldum ama o hic pes etmedi.Nasil bir doyulmaz mutluluktur bu.Yuruse konussa kesin cildiririm mutluluktan.Onlarida yapicak Hazelim benim.Belki cok bekliycez,cok pes edicez ama sonunda degicek herseye.
"Yok oturamiycak bu cocuk,daha basini bile tam tutamiyor" sozleri cinliyor kulaklarimda.Hazelimin yasinda cocuklari gorunce....umudum tukeniyor,korkuyorum bende yapamiycagina inanmaktan.Ve birgun oluyor iste birden,hic desteklemeden,uzun sure yana devrilmeden oturuveriyor.Elim ayagima dolasiyor resim cekmem lazim,videoya almam lazim...babasi gormeli hemen.
Sahi mucize neydi?Hazelimin oturmasi bir mucizeydi ve oldu. :)))
En sevdiğim resimlerden...Kuzum benim....
YanıtlaSil